หายหน้าหายตากันไปนานครับ หวังว่าคงยังจำผมได้อยู่ วันนี้ผมจะมาพูดเรื่องสิ่งที่ใกล้ตัวผมเองครับ อยากจะรู้แล้วใช่ไหมคับว่าสิ่งนั้นคืออะไร เฉลยเลยแล้วกันว่าสิ่งที่พูดมานั้นคือ “ตัวผมเองครับ”

                

                   จริงๆแล้ววิถีชีวิตของผมก็ไม่ได้แตกต่างกับคนอื่นทั่วไปอะไรมากนัก ดูๆไปก็เหมือนกับคนเดินดินบนโลกใบเดียวกับทุกคนนั่นแหละครับ แต่อาจมีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันบ้าง ซึ่งสิ่งเหล่านั้นล้วนแล้วมาเป็นสิ่งช่วยชดเชยในสิ่งที่ผมขาดหายไป เช่น ไม้เท้าขาวนำทาง อวัยวะที่มีความไวต่อสิ่งสัมผัส ได้แก่ มือ จมูก ลิ้น เป็นตน อุปกรณ์ หรืออวัยวะของร่างกายนี้เองที่ช่วยเปิดโลกกว้างให้ผมสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างปกติสุข

            ชีวิตประจำวันของผมก็เริ่มด้วยการเดินทางไปยังจุดหมายที่ได้ตั้งใจไว้ไม่ว่ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒในวันเสาร์ และวันอาทิตย์ ไปช้อบปิ้งตามห้างสรรพสินค้า หรือตลาดนัดก็บ่อยครับ    (ถูกดี....)

          

                 ตกเย็นหลังจากทำภารกิจทั้งหลายทั้งปวงเสร็จ มีเวลาหายใจหายคอได้ทั่วท้องกับเขาหน่อยก็รีบมาหาเจ้าคอมพิวเตอร์มิตรคู่ใจของผมไม่ว่าจะใช้เล่นอินเตอร์เน็ต ทำการบ้าน ฟังเพลงมันก็เป็นเพื่อนที่สนองความต้องการของผมได้แทบทุกครั้งเลยครับ

            มีคนหลายคนถามผมว่า “เล่นคอมได้อย่างไง” คำตอบมันก็คือผมไม่สามารถเห็นหน้าจอได้ แต่ผมสามารถฟังเสียงพูดได้.... ใช่แล้วครับคอมพิวเตอร์ของผมมีเสียงนั่นเองครับ เพียงแค่ใส่โปรแกรมช่วยอ่านหน้าจอ ความไม่ได้ก็แปรเปลี่ยนเป็นความราบรื่นไปเลยครับ

           

            คำถามก็ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ครับ มีบางคนถามผมว่า “ทำไมถึงอยากเรียนต่อ” คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งคิดอยู่สักพักหนึ่ง แล้วตอบไปว่า “ต้องการช่วยเด็กที่ให้มีความต้องการพิเศษมีการพัฒนาศักยภาพให้มีคุณภาพมากขึ้น”

            ส่วนเรื่องราวด้านอื่นๆ ซึ่งเป็นเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยจะเป็นอย่างไรนั้น โปรดติดตามได้ตามลิ้งค์นี้ได้เลยครับ

 http://youtu.be/KgD69wBoTxM